Interview met onze Vader, Adam en Eva

De voorstelling heeft dit jaar verschillende hoofdrolspelers voor akte 1 en akte 2. We stellen ze graag aan jullie voor! 

In Akte I gaan Vader, Adam en Eva voor jullie stralen op het podium. We zullen ze even aan je voorstellen en hun belevenissen met jullie delen!

Benieuwd naar de sterren van de tweede akte? Nog even geduld, het interview met Noach, Mama Noach, Jafet en Yona komt er aan!

1. Wie ben je en welke rol speel je?

Bob: Mijn naam is Bob Alberts en ik heb het voorrecht om de rol van Vader te mogen spelen. Een man die het moeilijk vindt om zijn eigen normen, waarden en beeld van de werkelijkheid los te laten. Zijn eigen opgroeiende en zelfdenkende kinderen loslaten, vindt hij daarom ook niet makkelijk.

Paul: Ik ben Paul en ik mag Adam spelen, 

Katelijne: Ik ben Katelijne en ik mag de rol van Eva spelen.

2. Wat vind je uitdagend aan deze show?

Bob: Omdat dit mijn eerste serieuze rol is, vind ik alles eigenlijk wel uitdagend. Ik moet overal aan wennen en wordt behoorlijk uit mijn comfortzone getrokken. Maar ik geniet enorm van dat proces. Daarnaast vind ik het een enorme uitdaging om een Bijbels thema, en helemaal mijn rol, zo hedendaags mogelijk neer te zetten. Met beide benen op de grond en zo dicht mogelijk bij de realiteit.

Paul: Deze show vertelt 3 verschillende verhalen waarbij ik soms als Adam op het podium sta en soms als verteller. Ik vind het een leuke uitdaging om voor elk verhaal en elke rol de toon te vinden die het beste bij dat verhaal past. 

Katelijne: Best veel! De lijn die Eva doormaakt is heel intens en veelomvattend. Van kind tot volwassene, zelf kinderen opvoeden en uiteindelijk de rust vinden om het leven los te laten. Dit is de eerste keer dat ik zo’n grote rol mag spelen, dus ik vind het doodeng, geweldig en doodeng. Had ik al doodeng gezegd? Als Eva ben ik bijna de hele eerste akte op het podium, dat is ook best een uitdaging.

3. Vader heeft in de show met zijn opgroeiende kinderen te maken, zijn er gelijkenissen tussen jou en je rol als vader of juist hele sterke verschillen?

Bob: Oh gelijkenissen zijn er zeker! Als vader probeerde ik, zeker toen de kinderen nog jong waren, een voorbeeld te zijn maar altijd binnen mijn eigen werkelijkheid. Toen mijn kinderen opgroeiden begonnen uiteraard de verschillen te ontstaan, in denkbeelden, in doen en laten en in karakter. Die verschillen zijn niet te voorspellen en loslaten van eigen denkbeelden is dan soms erg lastig. Het grote verschil tussen mij en Vader in Children of Eden is de manier waarop we hierop reageren. Ik heb dat toch wel ietsje anders aangepakt. Maar kom vooral kijken om daarover te oordelen!

4. Adam en Eva, in de show groeien jullie op van jongere tot volwassene, hoe is dat om te spelen en zijn er gelijkenissen tussen je rol en hoe je als kind was?

Paul: Adam en Eva zijn aan het begin van het stuk nog  in een constante staat van verwondering. Ik zie dat dagelijks ook bij mijn kinderen dus het is heerlijk om in de show eens het vragende kind te mogen spelen. Zelf was ik als jongere echt minder lief en gehoorzaam dan Adam, dus het is misschien maar goed ook dat ik niet de vader van de complete mensheid ben geworden.

Katelijne: Eva is een pittige, dappere vrouw die weet wat ze wil en behoorlijk fel kan zijn. Daarnaast is ze enorm nieuwsgierig en wil ze de wereld heel graag ontdekken. Als kind was ik ook ontzettend nieuwsgierig en kon ik mij enorm verwonderen over de kleinste dingen in de natuur. Dat is gelukkig nooit over gegaan! Ook herken ik de felle kant van Eva, toen ik klein was, kon ik enorm boos worden over onrechtvaardigheid. De explosieve uitbarstingen ben ik ontgroeid, maar boos worden over een onrechtvaardige situatie kan ik nog steeds. Ik denk dat dat bij Eva ook een hele grote rol speelt.

5. Wat vind je het meest bijzondere aan het maakproces van ‘Children of Eden’ en wat is je favoriete moment in de show?

Bob: Deze musical heeft een grote hoeveelheid rollen (groot of klein) die ingevuld worden door Semprianen met enorm veel talent. Het meest bijzondere in het maakproces vind ik toch wel de samenwerking met al deze prachtige mensen. Het is zo gaaf om samen iets moois te maken en ik voel me oprecht dankbaar om daar op mijn manier een steentje aan bij te mogen dragen. Voor mij komt dat allemaal samen in de scène “Naamgeving” waar voor het eerst al het werk dat is geleverd op het podium te zien is. Ik sta daar zo ontzettend van te genieten.

Paul: De muziek! En het proces om een Bijbels verhaal in een modern, aansprekelijk jasje te steken. Maar vooral… de muziek!! Er zitten zoveel muzikale highlights in dat ik ze nooit allemaal op kan noemen. Mijn favoriete nummer is ‘Heel dichtbij’, een nummer waarin Adam, Eva en Abel zingen over hun tijd buiten de Tuin van Eden. Het lied beschrijft hoe verbondenheid, familie en het samen omgaan met tegenslagen belangrijker zijn dan een perfecte woonplek.

Katelijne: Het samen zoeken naar hoe we de personages neerzetten en hoe we het verhaal zo menselijk en “van ons” mogelijk kunnen maken. Veel mensen kennen deze Bijbelverhalen, maar we geven er echt onze eigen draai aan, zonder de kern uit het oog te verliezen. Zo gaaf om te merken hoe puzzelstukjes op een gegeven moment op hun plek vallen en het stuk één geheel wordt. Het is écht een Sempre-show, met veel ensemblewerk. Het is zo belangrijk om elkaar te kunnen vertrouwen als spelers en dat zit hier helemaal goed. Mijn favoriete moment in de show is het nummer ‘Heel dichtbij’ omdat dit zo’n mooi, kwetsbaar moment is van Abel, Adam en Eva. Moedeloos en hoopvol tegelijk. Terugkijken op wat je had, maar ook vooruitkijken, want je moét door. De meerstemmigheid in dit nummer is ook echt prachtig en elke keer weer een genot om te zingen samen met Paul en Koen.

6. Wat wil je dat mensen mee nemen als ze de show hebben gezien?

Bob: Twee dingen. Als eerste hoop ik natuurlijk dat iedereen naar buiten gaat met het gevoel dat ze een prachtige voorstelling hebben gezien met herkenbare problematiek en die op momenten binnen komt en raakt. Daarnaast hoop ik dat de boodschap in het laatste nummer een beetje blijft hangen….

Paul: De mooie manier hoe de show bekende verhalen gebruikt om universele thema’s aan te snijden, die gaan over ouderschap, liefde en het loslaten van mensen van wie je houdt. Iedereen verdient de kans om de vleugels uit te slaan en zie je het als jij degene bent die dat verhindert?

Katelijne: Houden van is, vaak, ook loslaten. En natuurlijk hoop ik dat het publiek vol verwondering heeft genoten van de prachtige show die we samen hebben neergezet. Maar ook dat het verhaal en de boodschap het publiek zal raken, bijblijven en een gevoel van herkenning zal geven.

Blijf op de hoogte van Sempre Sereno en meld u hier aan voor onze nieuwsbrief!